วันที่ 31 กรกฏาคม 2556
หมายเหตุ
:: ไม่มีการเรียนการสอน
เนื่องจากเป็นสัปดาห์ของการสอบกลางภาค
สัปดาห์ที่ 7
วันที่ 24 กรกฎาคม 2556
อาจารย์ทบทวนความรู้เดิมเกี่ยวกับกระบวนการทางวิทยาศาสตร์
พร้อมทั้งยกตัวอย่างในแต่ละขึ้นตอน จับใจความและหาข้อมูลเพิ่มเติมได้ดังนี้
ทักษะพื้นฐานและกระบวนการทางวิทยาศาสตร์
การเรียนวิทยาศาสตร์เป็นการเรียนการแก้ปัญหาอย่างมีเหตุผล
ซึ่งเรียกว่ากระบวนการทางวิทยาศาสตร์เด็กปฐมวัยสามารถเรียนรู้กระบวนการทางวิทยาศาสตร์ได้โดยครูกับเด็กช่วยกันคิดและปฏิบัติเป็นกระบวนการเริ่มจากขั้นที่
1 ถึงขั้นที่ 5 ดังนี้
ขั้นที่ 1 กำหนดขอบเขตของปัญหา ครูกับเด็กร่วมกันคิดตั้งประเด็นปัญหาสิ่งที่ต้องการเรียนรู้ร่วมกัน เช่น
ต้นไม้โตได้อย่างไร
ขั้นที่ 2 ตั้งสมมุติฐาน เป็นขั้นของการวางแผนร่วมกัน ในการที่จะทดลองหาคำตอบจากการคาดเดาล่วงหน้าว่า
ถ้า.......จะเกิด......เป็นต้น
ขั้นที่ 3 ทดลองและเก็บข้อมูล เป็นขั้นตอนที่ครูกับเด็กร่วมกันดำเนินการตามแผนการทดลองตามสมมุติฐานที่ตั้งไว้ในข้อ
2
ขั้นที่ 4 วิเคราะห์ข้อมูล ครูและเด็กนำผลการทดลองมาสนทนา อภิปรายแลกเปลี่ยนความคิดเห็นร่วมกัน เช่น ทำไมต้นไม้ปลูกพร้อมกันจึงโตไม่เท่ากัน
ขั้นที่ 5 สรุปผลคำตอบสมมุติฐาน ว่าผลที่เกิดคืออะไร
เพราะอะไร ทำไม ถ้าเด็กต้องการศึกษาต่อจะกลับมาเรียนขั้นที่ 1 ใหม่ แล้วต่อเนื่องไปถึงขั้นที่
5 เป็นวงจรของการขยายการเรียนรู้
กระบวนการทางวิทยาศาสตร์ทั้ง 5 ขั้น
เป็นกระบวนการที่ต่อเนื่องเป็นวัฏจักร ทักษะพื้นฐานที่ต้องนำมาใช้ในกระบวนการ
คือ การสังเกต การจำแนกและเปรียบเทียบ
การวัด การสื่อสาร การทดลอง การสรุปและการนำไปใช้ (Brewer,
1995 : 288 - 290)
การสังเกต ครูต้องสอนให้เด็กรู้จักสังเกตใช้เทคนิคการสังเกตเป็น
เด็กต้องได้รับการสอนให้รู้จักสังเกตปรากฏการณ์หรือการกระทำอย่างระมัดระวังและถี่ถ้วน
จากการสังเกตนอกจากการใช้ ตาดู เด็กอาจต้องใช้หูฟัง จมูกดมกลิ่น ลิ้นชิมรส กายสัมผัสหรือรับความรู้สึก หรือใช้ทุกอย่างร่วมกัน
การจำแนกเปรียบเทียบ การจำแนกเป็นทักษะพื้นฐานที่ใช้ในการจัดระเบียบข้อมูล
ซึ่งในการจำแนกนี้เด็กต้องสามารถเปรียบเทียบและบอกข้อแตกต่างของคุณสมบัติ
ถ้าเด็กเล็กมาก เด็กอาจจำแนกสีหรือจำแนกรูปร่างได้
การจำแนกหรือเปรียบเทียบสำหรับเด็กปฐมวัย ต้องใช้คุณสมบัติหยาบ ๆ เห็นรูปธรรมเด็กจึงจะทำได้
การวัด การวัดเป็นกระบวนการรวบรวมข้อมูลและตัดสินเพื่อบอกว่าขนาด
ปริมาณของสิ่งที่เห็นคืออะไร เด็กปฐมวัยจึงใช้การวัดเป็นการเปรียบเทียบเชิงปริมาณโดยสามารถใช้เครื่องมือวัดอย่างหยาบได้
สามารถบอกมาก-น้อยกว่ากันได้
การสื่อสาร ทักษะการสื่อสารจำเป็นมากในกระบวนการวิทยาศาสตร์
เพราะการสื่อสารเป็นทางบอกว่าเด็กได้ สังเกต จำแนก เปรียบเทียบ หรือวัด เป็นหรือไม่ เข้าใจข้อมูลหรือสิ่งที่ศึกษาในระดับใด ด้วยการกระตุ้นให้เด็กแลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน
อภิปรายข้อค้นพบ บอก และบันทึกสิ่งที่พบ
การทดลอง เด็กปฐมวัยเป็นนักทดลองมาโดยกำเนิด เช่น
การรื้อค้น การกระแทก การทุบ การโยนสิ่งของหรือการเล่น
จากการเล่นเป็นการเรียนรู้ ซึ่งมักเป็นการทดลองแบบลองผิดลองถูก
แต่การทดลองทางวิทยาศาสตร์จะถูกจัดระเบียบมากขึ้น มีการควบคุมให้เด็กทำอย่างมีระเบียบวิธี มีการสังเกตอย่างมีความหมาย
เช่น การทดลองการกระจายของหยดสีในน้ำที่มีความเข้มข้นไม่เท่ากัน
เด็กจะสังเกตเห็นสีสด สีจาง
ต่างกัน
การสรุปและการนำไปใช้ เด็กปฐมวัยมีความสามารถสรุปได้เฉพาะข้อมูลเชิงประจักษ์
เด็กสามารถบอกว่าอะไรเกิดขึ้น สาเหตุใด
มีผลอย่างไร แต่เป็นไปตามสายตาที่เห็นเป็นรูปธรรมเท่านั้น
ซึ่งการทดลองวิทยาศาสตร์ ทำให้เด็กเห็นจริงกับตา
สัมผัสกับมือ เด็กจะบอกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
การได้ฝึกทักษะอย่างเป็นกระบวนการจะทำให้เด็กสามารถบอกได้ว่าจะนำไปใช้ทำอะไร
หรือนำไปใช้แก้ปัญหาอย่างไรได้ด้วย
การทำงานของสมอง
การสอนแบบโครงการ(Project
Approach)
การสอนแบบโครงการกับการสอนแบบหน่วย
ครูปฐมวัยหรือครูอนุบาลเป็นจำนวนมากเคยชินกับการใช้หน่วยการสอนกําหนดกิจกรรมต่างๆ
ให้แก่เด็ก การสอนแบบหน่วยมีส่วนคล้ายคลึงกับการสอนแบบโครงการ โดยทั่วไปแล้วการสอนแบบหน่วย
คือ การวางแผนกิจกรรมต่างๆ ตามหัวเรื่องที่ครูพิจารณาแล้วว่าสำคัญและเด็กควรรู้เป็นการกำหนดแผนการสอนล่วงหน้า
เช่น หน่วยแม่เหล็ก หน่วยนํ้า ฯลฯ ดังนั้น ครูที่ใช้หน่วยการสอนจึงมีการวางแผนการสอน
กำหนดแนวคิดและสาระความรู้ที่ต้องการให้เด็กทราบอย่างชัดเจน
ความแตกต่างระหว่างการสอนแบบหน่วยกับการสอนแบบโครงการ
มีดังนี้ (Helm and Katz,2001)
|
การสอนแบบหน่วย
|
การสอนแบบโครงการ
|
|
1. ระยะเวลาการเรียนรู้แบบหน่วยการสอนของเด็กจะสั้นประมาณ
1 – 2 อาทิตย์
2. หัวเรื่องของหน่วยการสอนเกิดจากหลักสูตรและครูเด็กอาจสนใจหรือไม่สนใจก็ได้
3. ครูมีการวางแผนล่วงหน้า นำเสนอหัวเรื่องออกแบบและเตรียมประสบการณ์การเรียนรู้
4. ครูกําหนดจุดประสงค์บนพื้นฐานของเป้าหมายที่หลักสูตรกำหนด
อาจจัดให้มีหรือไม่มีประสบการณ์การสืบค้น
5. ความรู้ที่เด็กได้เกิดจากการวางแผนการจัดประสบการณ์ของครู
แหล่งเรียนรู้ต่างๆ ถูกนำไปใช้ในห้องเรียนมีกิจกรรมกลุ่มย่อยกลุ่มใหญ่
6. แหล่งข้อมูลต่างๆ ถูกกําหนดโดยครูแต่เด็กอาจมีส่วนนำแหล่งข้อมูลนั้นๆมาได้ด้วย
7. การออกภาคสนามอาจมีหรือไม่มี ถ้ามีมักจะเกิดในเวลาใกล้สิ้นสุดหน่วยการสอน
8. ครูจะสอนหัวเรื่องต่างๆ ในช่วงเวลาที่กําหนดให้แต่ละวัน
และอาจสอดแทรกการบูรณาการเนื้อหาต่างๆ เข้าด้วยกัน
9. ครูเป็นผู้วางแผนกิจกรรมต่างๆ (เช่น การประดิษฐ์ การทำกิจกรรมวิทยาศาสตร์ ฯลฯ) และให้เรียนเฉพาะแนวคิดที่กำหนด
10. การนำเสนอจะเชื่อมโยงกับกิจกรรมที่กําหนดไว้โดยเฉพาะ
เช่น การวาดเพื่อแสดงการสังเกตในการทดลองวิทยาศาสตร์ การเขียนแผนที่ การเขียนภาพ
และจะไม่มีการนำเสนอซํ้า
|
1. ระยะเวลาของโครงการขึ้นอยู่กับความก้าวหน้าของโครงการ
ปกติใช้เวลาหลายสัปดาห์บางโครงการใช้เวลาเป็นเดือน
2. หัวเรื่องของโครงการเกิดจากการตกลงระหว่างเด็กกับครุ
พร้อมกับบูรณาการเป้าหมายของหลักสูตร เกณฑ์การเลือกหัวเรื่องขึ้นอยู่กับความสนใจของเด็กมากที่สุด
3. ครูสังเกตการสืบค้นของเด็ก ใช้ความสนใจของเด็กเป็นเครื่องตัดสินการดำเนินโครงการ
4. ครูทำใยแมงมุม Web ประเมินความรู้เดิมของเด็กแล้วจึงตระเตรียมโครงการให้เด็กเรียนรู้สิ่งที่เด็กไม่ทราบ
โดยบูรณาการจุดประสงค์ของหลักสูตรเข้าไปด้วยขณะที่โครงการกำลังดำเนินอยู่ และต้องให้เด็กได้สืบค้นอย่างสมํ่าเสมอ
5. ความรู้ที่เด็กได้รับเกิดจากการสืบค้นหาคำตอบจากคำถาม
เด็กมีส่วนร่วมตัดสินใจทำกิจกรรมร่วม ในเหตุการณ์ต่างๆ
6. แหล่งข้อมูลต่างๆ ถูกนำมาโดยเด็ก ครูและผู้เชี่ยวชาญที่มาเยี่ยมเยียนห้องเรียนหรือจากการออกภาคสนาม
7. การออกภาคสนามเป็นกระบวนการที่สำคัญของการสอนแบบโครงการแต่ละโครงการเด็กอาจไปสืบค้นข้อมูลในที่ต่างๆกัน
และการออกภาคสนามจะปรากฏในช่วงต้นๆ ของการทำโครงการ
8. โครงการจะสอดแทรกในช่วงวันที่เด็กทำกิจกรรมตามปกติในชั้นเรียน
และเชื่อมโยงให้เกี่ยวข้องกับหลักสูตรและทักษะต่างๆได้
9. กิจกรรมต่างๆ จะเน้นการสังเกตสืบค้นหาคำตอบจากคำถาม
การใช้แหล่งข้อมูลต่างๆ ครูจะช่วยบูรณาการแนวคิดระหว่างการอภิปรายและการสรุป
10. การนำเสนอ (เช่น การวาดภาพ การเขียน
การสร้าง การก่อสร้าง ฯลฯ ) ท้าทายเด็กให้บูรณาการแนวคิดต่างๆ
เข้าด้วยกัน ข้อมูลที่นำเสนอคือสิ่งที่เด็กเรียนรู้ความเข้าใจทักษะที่เกิดขึ้น ซึ่งแสดงความก้าวหน้าของโครงการ
|
จากการเปรียบเทียบการสอนทั้งสองรูปแบบจะพบว่า การสอนแบบโครงการนั้นเด็กมีส่วนริเริ่ม ตัดสินใจ สืบค้น เรียนรู้ประสบการณ์ด้วยตนเองมากกว่าการสอนแบบหน่วยที่ครูเป็นผู้วางแผนให้
อย่างไรก็ตามเราจะพบว่ามีครูปฐมวัยที่นำลักษณะบางประการของกระบวนการทำโครงการ (เช่น การสร้าง การวาดจากการสังเกต และการจัดทำข้อมูลการเรียนรู้
ฯลฯ) ไปใช้ในรูปแบบการจัดการเรียนการสอนอื่นๆ อาทิ การสอนแบบหน่วย
ซึ่งทำให้การสอนแบบหน่วยมีส่วนคล้ายกับการสอนแบบโครงการ
ประโยชน์ที่เด็กได้เรียนรู้จากการทำโครงการจะเห็นชัดเมื่อเด็กกระตือรือร้นอยากรู้อยากเห็น สนใจจดจ่อในหัวเรื่องโครงการ
ครูปฐมวัยหลายคนอาจใช้หน่วยการสอนกำหนดกิจกรรม และขณะเดียวกันให้เด็กทำโครงการที่สนใจไปด้วย
เพราะการให้เด็กทำโครงการอย่างเดียวไม่สามารถทดแทนหลักสูตรทั้งหมดได้ สำหรับเด็กปฐมวัยถือเป็นเพียงส่วนที่เสริมเพิ่มเติมให้สมบูรณ์อย่างไม่เป็นทางการเท่านั้น
งานโครงการจะไม่แยกเป็นรายวิชา เช่น ภาษาไทย คณิตศาสตร์ ฯลฯ แต่จะบูรณาการทุกวิชาเข้าด้วยกันโดยเฉพาะเด็กปฐมวัยต้องการครูเป็นผู้ชี้แนะ
และเป็นที่ปรึกษาในการทำโครงการ
สัปดาห์ที่ 6
วันที่ 17 กรกฎาคม 2556
สื่อเข้ามุม :: กำแพงแสง
วัสดุ / อุปกรณ์
1 - ฟิวเจอร์บอร์ด
2 - เทปกาว 2 หน้า
3 - เทปกาวกระดาษ
4 - แผ่นใส
5 - กระดาษแข็ง
6 - ไฟฉาย
วิธีเล่น
- ให้เด็กๆเลือกฉากที่เด็กๆต้องการใช้ไฟฉายส่อง
ใส่เข้าไปในขาตั้งฉากกำแพงแสง
- ใช้ไฟฉายส่องฉากที่เลือกไว้
- สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น
และความแตกต่างของแต่ละฉาก
หลักการทางวิทยาศาสตร์
แสงทำให้เกิดความสว่าง
และเมื่อมีวัตถุทึบแสงใด มาอยู่ระหว่างต้นกำเนินแสง กับพื้นผิวที่แสงตดกระทบ
จำทำให้เกิดเงาตามรูปร่างของวัตถุนั้นๆ ขึ้น และวัตถุก็สามารถแบ่งเป็น 3 ประเภท คือ ทึบแสง โปร่งแสง และโปร่งใส แสงจะส่องผ่านได้นั้น
ขึ้นอยู่กับว่าวัตถุนั้นๆ สามารถให้แสงทะลุผ่านได้มากน้อยแค่ไหน
ขนาดของเงาที่เกิดขึ้น ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของต้นกำเนิดแสง วัตถุที่บังแสง
และพื้นผิวที่แสงตกกระทบว่า แต่ละอย่างอยู่ใกล้ - ไกล
กันมากน้อยแค่ไหน รวมถึงอยู่ในมุมไหนอีกด้วย
ประโยชน์ที่จะได้รับ
- ทักษะการสังเกต ในการสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากใช้ไฟฉายส่องไปที่ฉาก หรือวัตถุ
- ทักษะการคาดคะเน คาดคะเนว่า ถ้าเด็กๆใช้ไฟฉายส่องไปที่ฉาก หรือวัตถุ เด็กๆคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
- ทักษะการสรุป ลงความเห็น เมื่อเด็กๆสังเกตการณ์เปลี่ยนแปลงจากฉากหรือวัตถุหลายๆแบบแล้ว เด็กก็สรุปว่ามันต่างกันอย่างไร
- ทักษะการสังเกต ในการสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากใช้ไฟฉายส่องไปที่ฉาก หรือวัตถุ
- ทักษะการคาดคะเน คาดคะเนว่า ถ้าเด็กๆใช้ไฟฉายส่องไปที่ฉาก หรือวัตถุ เด็กๆคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
- ทักษะการสรุป ลงความเห็น เมื่อเด็กๆสังเกตการณ์เปลี่ยนแปลงจากฉากหรือวัตถุหลายๆแบบแล้ว เด็กก็สรุปว่ามันต่างกันอย่างไร
สื่อของเล่นวิทยาศาสตร์ :: เป่า
วัสดุ / อุปกรณ์
1 - กระดาษแข็ง
2 - กระดาษสี
3 - หน้าตัวการ์ตูน
- แผ่นสติ๊กเกอร์ใส
5 - กาว 2 หน้า
6 - แม็กเย็นกระดาษ
วิธีเล่น
- ให้เด็กๆเลือกสื่อเป่าตามรวดลายที่ชอบ
- เป่าลมใส่ทางด้านหัวของตัวการ์ตูน
จะเป่าแรงหรือเบา แล้วแต่ต้องการ
- เด็กๆสามารถนำมาเล่นกับเพื่อนๆ
แข็งกันเป่า ว่าใครเป่าได้ไกลกว่ากัน
หลักการทางวิทยาศาสตร์
พลังงานลม เป็นพลังงานตามธรรมชาติที่เกิดจากความแตกต่างของอุณหภูมิ
ความกดดันของบรรยากาศและแรงจากการหมุนของโลก สิ่งเหล่านี้เป็นปัจจัยที่ก่อให้เกิดความเร็วลมและกำลังลม
เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไปว่าลมเป็นพลังงานรูปหนึ่งที่มีอยู่ในตัวเอง
ในปัจจุบันมนุษย์จึงได้ให้ความสำคัญและนำพลังงานจากลมมาใช้ประโยชน์มากขึ้น
เนื่องจากพลังงานลมมีอยู่โดยทั่วไป ไม่ต้องซื้อหา
เป็นพลังงานที่สะอาดไม่ก่อให้เกิดอันตรายต่อสภาพแวดล้อม
และสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างไม่รู้จักหมดสิ้น
ประโยชน์ที่จะได้รับ
- ทักษะการสังเกต
ในการเป่าแรงวัตถุจะเคลื่อนที่ไปไกล
เป่าเบาๆวัตถุจะเคลื่อนที่ใกล้ๆหรืออาจจะไม่เคลื่อนที่เลย
- ทักษะการคาดคะเน
คาดคะเนว่า ถ้าเด็กๆเป่าแรงวัตถุจะเคลื่อนที่ไปถึงจุดไหน
- ทักษะทางคณิตศาสตร์
การวัดระยะ ความยาว ระหว่างจุดเริ่มต้นของวัตถุ
กับจุดที่หลังจากเป่าวัตถุแล้ววัตถุหยุดการเคลื่อนที่
การทดลอง :: ขวดน้ำพุ่ง
อุปกรณ์
1 - ขวดน้ำ ที่เจาะรูข้างๆ
2 - หลอด
3 - ดินน้ำมัน
- ลูกโป่ง
5 - ถาดรองน้ำ
6 - น้ำเปล่า
วิธีสอน
1. ถามเด็กๆว่า “เด็กๆเห็นอะไรบนโต๊ะบ้างค่ะ”
2. เมื่อเด็กๆบอกว่ามีอะไรบ้างครบทุกชิ้น
ใช้คำถามต่ออีกว่า “เด็กๆคิดว่าอุปกร์ทั้งหมดนี้ สามารถนำมาทำอะไรได้บ้างค่ะ”
3. เมื่อเด็กๆแสดงความคิดเห็นแล้ว
คุณครูก็จะเทน้ำใส่ในขวดที่เจาะรูและใส่หลอดเข้าไป โดนขวดที่เตรียมไว้จะขีดเส้นข้างขวดว่าควรเติมน้ำให้ได้ระดับไหน
4. ให้เด็กๆออกมาช่วยเทน้ำลงไปในขวด
พร้อมบอกเด็กๆว่า “เด็กๆช่วยสังเกตดีๆนะค่ะว่า จะเกิดอะไรขึ้น”
5. หลังจากที่เติมน้ำเสร็จ
คุณครูก็จะนำลูกโป่งออกมาเป่า แต่ก่อนที่จะเป่าก็ถามเด็กๆว่า “ถ้า คุณครูเป่าลมเข้าไปในลูกโป่ง
เด็กๆคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ”
6. เมื่อเด็กๆตอบคำถามแล้ว
จากนั้นคุณครูก็จะนำลูกโป่งที่เป่าลมแล้ว ไปปิดที่ฝาขวด แต่ก่อนที่จะปิดลงไปให้ถามเด็กๆว่า
“ถ้าคุณครูนำลูกโป่งที่เป่าลงแล้วไปปิดที่ฝาขวด
เด็กๆคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ”
7. เมื่อเด็กๆตอบแล้ว
คุณครูก็จะทำการทดลองให้เด็กดูพร้อมบอกเด็กๆด้วยว่า “เด็กๆช่วยกันสังเกตนะค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
8. คุณครูใช้คำถามกับเด็กระกว่างการทดลอง
“เด็กๆเห็นไหมค่ะลูกโป่งมีขนาดเป็นยังไงเมื่อนำไปปิดที่ฝาขวด”
9. “ที่น้ำพุ่งออกมาจากหลอด
เด็กๆคิดว่าเป็นเพราะอะไรค่ะ”
10.
คุณครูและเด็กร่วมกันสรุป
หลักการและเหตุผล
อากาศต้องการที่อยู่
เมื่อนำอากาศเข้าไปในขวดที่ใส่น้ำ พร้อมเจาะรูที่ขวดแล้วใส่หลอดเพื่อให้สามารถมาทางที่อากาศสามารถออกได้
อากาศที่เป่าใส่ในลูกโป่งจะดันน้ำให้พุ่งออกมาจากหลอดโดยความแรงของน้ำจะค่อยๆเบาลงตามระดับน้ำที่ลดลง
ประโยชน์
เด็กได้ฝึกการสังเกตและตั้งสมมติฐานว่าการทดลองนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
และยังฝึกการรอคอย การมีสมาธิในสิ่งที่กำลังทำ
นอกจากนี้ยังได้เข้าใจถึงเรื่องอากาศต้องการที่อยู่และแรงดันน้ำ
สัปดาห์ที่ 5
วันที่ 10 กรกฎาคม 2556
อาจารย์ให้นักศึกษาแต่ละคนออกมานำเสนอแบบร่าง
“ของเล่นเชิงวิทยาศาสตร์สำหรับเด็กปฐมวัย” ของเล่นที่ดิฉันเลือกมานำเสนอคือ “เป่า
เป่า เป่า”
ภาพบรรยากาศการนำเสนองาน
อาจารย์ดูภาพการทดลองของเด็กปฐมวัย ใน “หน่วยของน้ำ” เรื่องการเปลี่ยนสถานะของน้ำ ดังนี้
ภาพการเปลี่ยนสถานะของน้ำ
- ให้เด็กๆเล่นน้ำโดยมีอุปกรณ์การตวงการตัก (น้ำเป็นของเหลวจะเปลี่ยนรูปร่างตามภาชนะ)
- การทำเยลลี่หรือหวานเย็น (การเปลี่ยนสถานะจากของเหลวเป็นของแข็ง,
ของเหลวมีรูปร่างตามภาชนะเมื่อกลสยเป็นของแข็งก็ยังคงรูปตามภาชนะนั้นอยู่)
- เด็กๆระบายสีภาพตามจินตนาการโดยใช้เยลลี่ เพื่อสังเหตการเปลี่ยนแปลง
(((..... (//I(การเปลี่ยนสถานะของของแข็งเป็นของเหลว)
- ให้เด็กๆนำกระจกมาส่องกาต้มน้ำเดือด
แล้วสังเหตว่าผิวกระจกมีไอน้ำติดแล้วกลายเป็นหยดน้ำไหลลงมา(การเกิดไอน้ำ)
- เด็กๆสนุกกับการเรียนรู้จากฝนเทียม
โดยการทดลองฉีดน้ำให้เป็นละอองออกตามรูของท่อ
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)